Human Touch

این نوع عکاسی‌ای که من با علاقه آن را انجام می‌دهم، آسان نیست. مردم اغلب می‌گویند عکس‌های من خیلی غم‌انگیز یا خیلی سنگین هستند. آن‌ها فقر و درد را نشان می‌دهند. واقعیت‌هایی که بسیاری ترجیح می‌دهند نبینند. در دنیایی که زیبایی، تجمل و شادیِ گلچین‌شده را ترجیح می‌دهد، تصاویر من برخی را معذب می‌کنند.آن‌ها خرید و فروش نمی شوند. آن‌ها روی دیوارها آویزان نیستند. اما واقعی هستند. با این حال، من ادامه می‌دهم. چرا؟ چون کسی باید باشد. چون این داستان‌ها مهم هستند. پشت هر تصویر، زندگی‌ای است که شایسته دیده شدن است. به عنوان عکاسان مستند، ما در جاده‌ای تنها قدم می‌زنیم. هیچ صنعتی پشت سر ما نیست. هیچ برندی از هدف ما حمایت نمی‌کند. ما بار خودمان را به دوش می‌کشیم – سفر، تجهیزات، غذا، همه چیز. زیرا این کار آن شرایط را می‌طلبد. نه برای سود، بلکه برای حقیقت. من می‌خواهم تغییر مثبتی ایجاد کنم. نشان دادن آنچه که نباید ادامه یابد. برجسته کردن آنچه که نیاز به توجه ما دارد. اگر کار من کسی را به اهمیت دادن، عمل کردن، انسان‌تر بودن الهام می‌بخشد – این بزرگترین افتخار من است. این معنای تمام فداکاری‌های ماست. این کار آسانی نیست، اما ضروری است. و تا زمانی که دوربین دارم، به گفتن داستان‌های مهم ادامه خواهم داد.